Edhe pse Toka është shumë e populluar, shumë nga ankthi i ndier nga qeniet njerëzore vjen nga ndjenja e të qenit i projektuar në botë si në një shkretëtirë ku ata janë vetëm, të humbur, pa askënd për t’iu përgjigjur pyetjeve dhe kërkesave të tyre!
Shumë studiues, filozofë, psikoanalistë dhe kërkues shpirtërorë besojnë thellë në të ashtuquajturin sinkronizim. Termi i fundit i shpikur nga Carl Gustav Jung për të treguar ngjarjet e lidhura me njëra-tjetrën nga një parim i rastësishëm, pra jo i rastësishëm. Ndodh, për shembull, kur mendojmë për një person dhe menjëherë pas kësaj marrim “rastësisht” një telefonatë nga ai. Ose kur lexojmë një fjali që është veçanërisht domethënëse për ne dhe e gjejmë në fjalët e dikujt pas një kohe të shkurtër.
Sinkronizimi dhe Ligji i Shkakut dhe Efektit nuk janë të njëjtë
Në universin e Bragadinit, që është edhe i yni, asgjë nuk ndodh rastësisht, nuk ka rastësi të pakuptimtë por çdo ngjarje ka diçka të mrekullueshme në të, madje edhe më pak të dyshimtë. Në librat e studiuesve dhe në konferencat e shumta, studiuesit na çojnë në botën e pazakontë duke sjellë shembuj konkretë, fakte që vërtet u ndodhën të njohurve, admiruesve, miqve.
Mes shumë historive të analizuara, studiuesja raporton për një vajzë që dyshonte për tradhtinë e të dashurit të saj. Deri një mëngjes, ndërsa ajo ishte në lokal me një mik, një burrë para saj hapi gazetën. Syri i saj ra në faqen ku shkruhej, me shkronja të mëdha, “Toni mashtroi”. Tony, rastësisht, ishte pseudonimi me të cilin ajo e quante të dashurin e saj, por gazeta i referohej rastit të një futbollisti që kishte braktisur një skuadër. Fakti është se për të shenja ishte e qartë. Rastësi e pastër apo rastësi e fatit? Sipas Bragadinit padyshim që ishte një shenjë, duke demonstruar se Universi u përgjigjet atyre që pyesin dhe se ngjarjet nuk varen ekskluzivisht nga parimi i shkakut dhe efektit, ka diçka që na shpëton por që na lidh.
