Emocione të përziera për Xhakën në Prishtinë: Nga hero në shënjestër, pastaj duartrokitje që të ngrijnë trupin!

Në Prishtinë fusha nuk ishte vetëm fushë futbolli. Ishte një skenë teatri të hapur, ku Granit Xhaka luajti rolin më të vështirë të karrierës së tij: një hero që për një moment u shndërrua në shënjestër – dhe pastaj u ringrit si feniks.

20:24 – Stadiumi shpërthen. “Graniti ynë!”

Në prezantimin e formacioneve, emri i tij nuk thirret… ai ulëritet nga altoparlantët. Dhe stadiumi shpërthen. Të rinj, të moshuar, familje, fëmijë me flamuj – të gjithë në këmbë. Fotot e tij ndriçojnë rrugët e Prishtinës, por kjo… kjo ishte dashuri reale.

Në ato minuta, Xhaka nuk ishte vetëm kapiten i Zvicrës. Ishte djali i kësaj toke.

Dhe papritmas… gjithçka ndryshon.

Sa herë që ai prek topin, nga një sektor fillojnë vërshëllimat. Në fillim të lehta, pastaj më të forta.
Një tronditje.
Një zhgënjim që përshkon stadiumin si një valë e ftohtë.

Arsyeja? Një intervistë e Xhakës për “Blick”, ku ai tha një të vërtetë sportive: se konkurrenca te Zvicra është e ashpër dhe se nuk dihej nëse Avdullahu e Hajdari do të arrinin vend titullari brenda pak vitesh.

Racionaliteti i tij u ndesh me emocionin e një pjese të publikut — një duel i vjetër mes zemrës dhe arsyes në marrëdhëniet Kosovë–Zvicër.

E njëjta dorë që duartroket, ndonjëherë vërshëllen

Për një futbollist normal, kjo do të mjaftonte ta shpërqendronte.
Por Graniti nuk është normal.

Ai vazhdon të organizojë lojën, të flasë me të rinjtë kosovarë, të buzëqeshë herë pas here, sikur të donte të thoshte:
“Edhe kur më dhembni, ju kuptoj.”

Pjesa e dytë – zemra e Prishtinës rikthehet

Fillojnë brohoritjet:
“Xha-ka! Xha-ka! Xha-ka!”

Në foton që ju keni nga ai moment, jam i sigurt se shihet saktë: Xhaka në qendër, stadiumi i ndarë, qielli i Prishtinës i rëndë me emocione.

Kapiteni i Zvicrës largohet nga fusha nën ovacionet e publikut, ndërsa trajneri Murat Yakin i vendos dorën mbi shpatull në një moment mbështetjeje të qartë.

Xhaka zëvendësohet.

Nuk është thjesht dalje.
Është moment kinematografik.

Tribuna kryesore ngrihet më këmbë.
Duartrokitjet janë më të forta se çdo vërshëllimë më herët.
Xhaka ngrit dorën, buzëqesh me sy të lagur – jo nga lotët, por nga emocionet që asnjë kampion nuk i shmang dot.

Ai e di se ka dhënë gjithçka.
Ai e di se do ta çojë Zvicrën në Botërorin 2026.
Ai e di se Prishtina, në fund, e deshi përsëri.

Pas ndeshjes – zemra e hapur e kapitenit

Në SRF, ai nuk luajti më rol.
Ai foli si njeri:

“Vërshëllimat janë gjëja e fundit që e kam pritur, sidomos këtu në shtëpi.
Më dhemb, të jem i sinqertë.
Por e pranoj.
Nuk e prisja… por bën pjesë në futboll.”

Është e vështirë të gjesh një moment më të sinqertë nga ky burrë që zakonisht e mban veten fort.

Embolo: “Ai është mal. Nuk rrëzohet kaq lehtë.”

Bashkëlojtar i tij, Breel Embolo, foli me fjalë të thjeshta por të jashtëzakonshme:

“Atë e kanë vërshëllyer 60 mijë tifozë të Arsenalit… dhe ai u kthye më i fortë.
Ai ka supe të gjera.
Do ta kalojë edhe këtë.”