Në rrugë me yllin e futbollit Xherdan Shaqiri: “Jam si vera – me kalimin e moshës bëhem më i mirë”

Djali me fanellën e FCB-së ndalon me hezitim në sheshin e katedrales së Bazelit, me sytë drejtuar nga bistroja e muzeut Rollerhof. Pastaj mbledh gjithë guximin e tij dhe afrohet te një nga tavolinat. “A mund të bëj një foto me ty?”, pyet me zë të ulët.

Xherdan Shaqiri (33) vendos poshtë ekspreson që sapo e kishte porositur. “Po, sigurisht, por të lutem bëje shpejt,” i përgjigjet kapiteni i FC Basel. Pastaj ngrihet, i vendos dorën djalit mbi supe dhe pozon i buzëqeshur për fotografinë, shkruan schweizer-illustrierte.ch, transmeton “Bota sot”.

Vëmendja e madhe ndaj tij është bërë tashmë pjesë e përditshmërisë për yllin e futbollit 1.69 metra të gjatë, me qafë të gjerë dhe këmbë të fuqishme. Në Bazel ai mezi mund të lëvizë lirshëm. “Më pëlqen të dal nëpër qytet, por duhet të planifikoj mirë kur ta bëj. Të shtunave është e vështirë,” thotë ai duke qeshur me gjerësi.

I thjeshtë dhe i afërt: ylli i futbollit nga Bazeli i përshëndet me dorë një tifoz në bregun tjetër të lumit Rhein.

Fakti që njerëzit i drejtohen shpesh, zakonisht nuk e shqetëson. “Në të vërtetë, kurrë nuk them ‘jo’,” tregon ai. Megjithatë, ka momente kur nuk është e përshtatshme – për shembull gjatë një vakti me miqtë apo familjen. “Ndonjëherë më kërkojnë të bëjmë ‘selfie’ edhe në tualet. Në ato raste do të doja të thoja mendimin tim, por nuk e bëj.” Një legjendë me shumë emra

Një moment për përjetësi: në 1/8 e finales së Euro 2016 kundër Polonisë, Shaqiri shënoi me një “roveshatë” njërin nga golat më spektakolarë në historinë e turneut.

Edhe në arenën ndërkombëtare ka lënë gjurmë — me klube si FC Bayern München (tre herë kampion i Gjermanisë) dhe FC Liverpool. Me të dyja arriti diçka që vetëm pak futbollistë zviceranë e kanë përjetuar: fitoren në Champions League. Prandaj nuk është çudi që një grup turistësh spanjollë kërkon një “selfie” me “xhuxhin magjik”, “kockën e forcës” apo “Messin e Alpeve”. Cili prej këtyre pseudonimeve është i preferuari i tij? Shaqiri mendon për një çast, pastaj thotë: “Të gjithë janë qesharakë, por më pëlqen më shumë ‘Shaq’. Megjithatë, miqtë e mi më të ngushtë më thërrasin ‘Xherdi’.”

Ndjenjë e pastër atdheu: me tragetin e katedrales, Shaqiri kalon lumin Rhein. “Nuk e kisha bërë këtë prej shumë kohësh,” pranon ai.

Pas dymbëdhjetë vitesh jashtë vendit — së fundmi në Çikago — ylli i sulmit është kthyer në qytetin e tij të lindjes. Bazeli e priti si “djalin e humbur”. Në gusht të vitit 2024, Shaqiri u rikthye te klubi ku ishte rritur, FC Basel, mes entuziazmit të madh.

Ndjenjë e pastër atdheu: me tragetin e katedrales, Shaqiri kalon lumin Rhein. “Nuk e kisha bërë këtë prej shumë kohësh,” pranon ai.

Ai nënshkroi kontratë deri më 2027. Që në sezonin e parë udhëhoqi klubin drejt titullit të kampionit — të parin pas tetë vitesh — dhe pak më vonë edhe drejt kupës. “Ishte një ëndërr e madhe për mua të fitoja përsëri trofe me FCB. Që ndodhi që në vitin e parë, e bën edhe më të bukur.”

Shaqiri e mori me vetëdije vendimin për të hequr dorë nga një pagë shumë më e lartë. “Nuk doja të shkoja në Arabinë Saudite, ku do të mund ta kaloja jetën thjesht duke e shijuar,” thotë ai. “Për mua ishte një vendim i zemrës — sfida për ta rikthyer FC Basel me mentalitetin tim fitues aty ku i takon: në majë.”

Nëna e tij, Fatime, dhe babai, Isen Shaqiri, janë mbështetjet më të rëndësishme të kapitenit të FCB-së – në stadium ata kanë prej kohësh vendin e tyre të përhershëm.

Të dhëna

6 turne radhazi (Evropianë e Botërorë) ku Shaqiri ka shënuar gol që nga viti 2014 – i pari europian që arrin këtë.

Në shtëpinë e tij në Kaiseraugst, një vitrinë dëshmon për triumfet e Xherdanit. Medalje, kupa dhe suvenire ruhen aty.

Familja në qendër

Tani Xherdani jeton sërish në Kaiseraugst AG, në të njëjtin pallat me prindërit. Përveç kësaj, ka një apartament në Cyrih dhe planifikon të fillojë ndërtimin e shtëpisë së tij në Rheinfelden AG. “I shoh prindërit pothuajse çdo ditë,” thotë ai me një buzëqeshje. “Vetëm tani jo, sepse janë me pushime prej një muaji.”

Argëtimi nuk mungon: në kampin stërvitor të Kombëtares para Euro 2016, Shaqiri tregon në Monte Tamaro se mund të zhvillojë shpejtësi edhe pa top – mbi sanien me shokun e skuadrës, Eren Derdiyok.

Dëshira e tij më e madhe ka qenë gjithmonë që nëna Fatime dhe babai Isen të mos punojnë më. “Që kur nënshkrova kontratën time të parë si profesionist para 14 vjetësh, kjo dëshirë u përmbush,” thotë ai me krenari. “Gjithçka që erdhi më pas ishte thjesht ëmbëlsira për mua.”

Në shtëpinë e prindërve ruhen të gjitha kupat dhe medaljet e karrierës së tij. “Është pothuajse si një muze,” thotë Shaqiri. “Sa herë që vijnë mysafirë, i shikojnë me kureshtje.” Në stadium, Fatime dhe Isen janë gjithmonë të pranishëm. “Vijnë në çdo ndeshje, madje edhe jashtë fushe,” tregon ai. “Ndonjëherë duhet t’i ndaloj që të mos udhëtojnë kudo.”

Një buzëqeshje ngjitëse: Xherdan Shaqiri shijon një ekspreso në sheshin e katedrales – dhe tregon se vëmendja e tifozëve nuk e shqetëson aspak.

Për të, prania e tyre është gjithmonë e veçantë, si hera e parë. Vendet e tyre në “Joggeli” janë gjithmonë të njëjtat. “Kur hyj në stadium, gjithmonë shikoj drejt tyre — para dhe pas ndeshjes.”

Mes varfërisë dhe luksit

I lindur në vitin 1991 në ish-Jugosllavi, Xherdan Shaqiri erdhi si fëmijë me prindërit dhe tre vëllezërit e motrat nga Kosova në Zvicër. U rrit në një fermë të vjetër në Augst BL — në kushte modeste, pa luks. “Besoj se ndihmon shumë të njohësh të dyja anët,” thotë ai. “Kur s’ke asgjë dhe pastaj, papritur, ke shumë. Prindërit na mësuan vlera si respekti dhe mirënjohja.”

Falë karrierës së tij, Shaqiri jeton sot një jetë krejt tjetër. Ai nuk dëshiron të komentojë spekulimet për pasurinë e tij, që vlerësohet mes 20 dhe 50 milionë frangash. Megjithatë, herë pas here i lejon vetes pak luks — modë, orë, ushqim të mirë. Atë pasdite, kishte veshur një këmishë Gucci, pantallona japoneze Issey Miyake dhe atlete Bally. Një orë Rolex shkëlqente në kyçin e tij. “Kam luajtur pak edhe në Itali – më ka frymëzuar,” thotë me humor.